Ολίγα…περί συνταξιούχων

πηγή: εφημερίδα “Το Απόκουρο” (Χρονογραφήματα-Ν. Αν. Μαραγιάννης)

Αρκετοί από εκείνους που έχουν ολοκληρώσει την επαγγελματική τους «θητεία» και «βγαίνουν» σε σύνταξη, συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια στα χωριά του Απόκουρου – πιθανώς και σε άλλα χωριά της Ελλάδας – να αναπροσδιορίζονται, να θέλουν να γίνουν “celebrities” (επώνυμοι)  να αποκτήσουν τίτλους, όπως θα μπορούσαμε να πούμε˙ Σερ Καραϊσκάκηςή Φον Κατσαντώνηςαλλά στην Ελλάδα επειδή δεν έχουμε “ Σέρ” και “Φόν”, βάζουμε τα άκλιτα, “πρώην” ή ¨τέως¨ αλλά θα αναγράφεται  μόνο το γράμμα “π” ή το γράμμα ¨τ¨ αντίστοιχα, όσο πιο μικρό γίνεται δηλαδή π. βουλευτής, τ. δήμαρχος καθώς και τα αρχικά ε.α(εν αποστρατεία) κτλ. και κάτω από την προηγούμενη επαγγελματική τους ιδιότητα θα βάζουν φαρδιά πλατιά τον τίτλο που έχουν επιλέξει.

Ειρήσθω εν παρόδω, βλέπω τα ονόματα των μελών ΔΣ πολιτιστικών Συλλόγων και μάλιστα Σύλλογος που εκπροσωπεί (;) το δεύτερο μεγαλύτερο σε έκταση γεωγραφικό διαμέρισμα της Ελλάδας – οι οποίοι βεβαίως είναι όλοι συνταξιούχοι – να αναγράφονται τα ονόματά τους με την επαγγελματική τους ιδιότητα που είχαν πριν κάποιες δεκαετίες και βεβαίως με το απαραίτητο «πρόσημο» δηλ. τ, ε.α, π, ομότιμος, επίτιμος κτλ.

Σε αντιδιαστολή βλέπω την ¨Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδας¨ – με τεράστιο έργο τόσο στον Ελλαδικό χώρο όσο και στο Εξωτερικό – με μέλη, συλλόγους από ΟΛΗ την Ελλάδα, η οποία ανακοινώνει στο Ιδρυτικό της……«Ιδρυτικά μέλη της ήταν δεκαοχτώ σωματεία, μεταξύ των οποίων η Πυρσόγιαννη, Οξυά, Αγία Βαρβάρα, Κόνιτσα, Συρράκο, Γραμμενοχώρια, Δολιανά, Δελβινάκι, Σύλλογος Τζουμερκιωτών,  Σύλλογος Βορειοηπειρωτών».                      Σεμνά, Απλά και Ταπεινά.

Δείτε τώρα την ανακοίνωση του Ιδρυτικού˙ του Πνευματικού Κέντρου Ρουμελιωτών Ελλάδας: …«ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1967, ως κοινωφελές πνευματικό ίδρυμα, από την Ένωση των Απανταχού (;) Ρουμελιωτών με τη συμπαράσταση της Ιδρυτικής Συγκλήτουεξεχόντων (;) Ρουμελιωτών». Έλεος κύριοι«εξέχοντες»( με μικρό το κ ).

 

Θεωρούν τους εαυτούς τους ως εργάτες της τέχνης και έτσι πορεύονται. «βγήκες» σε σύνταξη είναι must(απαραίτητο) να αποκτήσεις ένα τίτλο, να γίνεις “celebrity”.

Να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα, το «δικαίωμα» των τίτλων «ευγενείας» τον έχουν μόνο αυτοί που υπηρέτησαν σε υψηλά κλιμάκια του δημόσιου βίου, δηλ. σε υπουργεία, στρατό, δικαστικοί και μετά, κανένας γιατρός ή δικηγόρος και συμβολαιογράφος.

Οι υπόλοιποι, κάτι, σαν έμποροι, βιοτέχνες, υπάλληλοι του ιδιωτικού κτλ. δεν δικαιούνται «δια να ομιλούν» όπως έλεγε και κάποιος αλήστου μνήμης υπουργός του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ.

Για να το πετύχεις αυτό, χρειάζεται να ακολουθήσεις τις εξής οδηγίες: Το πρώτο βήμα είναι να γίνεις «Σύμβουλος» και κατά προτίμηση πρόεδρος του Δ Σ  του πολιτιστικού «φορέα» του χωριού σου. Μετά θα δηλώσεις τον «τίτλο» που επιθυμείς.

Συνήθως, αυτό που οι συντοπίτες δηλώνουν, είναι «επαγγέλματα» της «Τέχνης» της Πνευματικής και Αισθητικής δημιουργίας.

 

Σ Υ ΓΓ Ρ Α Φ Ε Α Σ Ε Ρ Ε Υ Ν Η Τ Η Σ …μετράμε σήμερα περισσότερους συγγραφείς από επιμελείς αναγνώστες…Ένας τίτλος που προσδίδει κύρος, μυστήριο, σε «ανεβάζει» στα καλλιτεχνικά δρώμενα. Αυτόν τον τίτλο τον «καπηλεύονται» συνήθως συνταξιούχοι «ένστολοι» και ανώτεροι υπάλληλοι του Δημόσιου τομέα.

Άλλωστε δεν χρειάζεται και κανένα ιδιαίτερο ταλέντο.Είσαι ο Πρόεδρος, γράφεις ό,τι θέλεις, κανένας δεν θα ελέγξει τα κείμενά σου, τα οποία θα τυπωθούν στο ”Έντυπο”  (εφημερίδα ή περιοδικό) του Συλλόγου. Έτσι ο τίτλος είναι στην τσέπη σου.

Εάν θελήσει κάποιος να έχει κάποια επιφυλλίδα στο ”’Έντυπο” του Συλλόγου που εσύ είσαι Πρόεδρος, του «πετάς» ένα δεν έχει χώρο ή στείλε το κείμενο να το μελετήσουμε και θα αποφασίσουμε!  Βέβαια είναι “κομμένος” από χέρι και γι’ αυτό άλλωστε ποτέ δεν θα ενημερωθεί για την απόφαση.

 

Π Ο Ι Η Τ Η Σ…Παλαιότερα υπήρχε και ο τίτλος του Ποιητή. Έχει περιορισθεί σημαντικά από αρκετά χρόνια και πρέπει να ομολογήσω ότι εδώ χρειάζεται και κάποιο ταλέντο. Αν το καλοσκεφτείς, έτσι όπως χτίσαμε τις ζωές μας, η ποίηση και ο ποιητής δε χρειάζονται απολύτως πουθενά.

Σε καιρούς ευημερίας και ευτυχίας είσαι πολύ απασχολημένος  και μεθυσμένος από την αλόγιστη κατανάλωση, από την ανεμελιά της οικονομικής ασφάλειας, από την απόλαυση να χτίζεις τη ζωή σου με όσα αντικείμενα θέλεις. Πού καιρός για αναλύσεις συνείδησης και υπαρξιακά ερωτήματα και διάφορους μη αναγκαίους προβληματισμούς.

Αλλά και στην εποχή της κρίσης (βλ. μνημόνια), ακόμα χειρότερα. Ποιος ενδιαφέρεται για στίχους και αναλύσεις;  Φαντάζει γελοία πολυτέλεια.

Ένας ¨ποιητής¨, παράδειγμα προς αποφυγήν:

Δηλώνει «αριστερός» αλλά μένει στην Εκάλη (Πανόραμα) της Θεσσαλονίκης, πρώην (π) (υπουργός, γιατρός, το μαλλί κοτσίδα (πιασμένο με λαστιχάκι), δηλώνει και Ποιητής. Είναι αυτός που πρότεινε την επιβολή ειδικού φόρου για τους Χριστιανούς.

Ιδού ένα δείγμα από τα πονήματά του.

«Και να παίρνουν μπρος οιπυροκροτητές

και κείνη να σφίγγειτο φυτίλι στον κόλπο της

 νακαθυστερήσει τηνέκρηξηνα ζήσει ολοκαύτωμα

Λάμψη!

Εγώ σκυφτός – καθώς μπρούμυτα-

δαχτυλοαφώ το σώμα της στη μαύρη κάμαρη

Λευκό μπαστούνι ο φαλλός μου

χτυπάει την πόρτα τουαμετάκλητου

Τυφλώνομαι από το φως του

Ορώ»

Εάν αυτό είναι ποίηση, τότε εγώ είμαι Δεσπότης.

 

Ε Ι Κ Α Σ Τ Ι Κ Ο Ι   Κ Α ΛΛ Ι Τ Ε Χ Ν Ε Σ

Εδώ οι φερέλπιδες καλλιτέχνες είναι κυρίως ελεύθεροι επαγγελματίες. Αφήνουν μούσι και μακρύ μαλλί, κοτσίδα, (με λαστιχάκι), το μήκος του τριχωτού της κεφαλής ισοδυναμεί με ¨σοφία¨, υποδηλώνει ικανότητα για καλλιτεχνική έκφραση και δημιουργία, ταλέντο.

Μετά  αγοράζουν κάνα δυο παλέτες, όχι μία, γιατί πρέπει να έχουν και μία μόνιμα στο χωριό τους για να βλέπουν οι χωριανοί το εργαστήριο του, όπου ο νέος Πικάσο μεγαλουργεί.Αγοράζει και μερικά πινέλα παραπάνω γιατί τον ελεύθερο (;) χρόνο του να βάψει και τα κάγκελα του σπιτιού που έχουν σκουριάσει.

Ως Πρόεδρος ή«Σύμβουλος» του πολιτιστικού Συλλόγου έχει αποκτήσει και άμεση επαφή με το Δήμαρχο ή τον Αντιδήμαρχο του χωριού και στις πολιτιστικές εκδηλώσεις του χωριού, του παραχωρούν το “πνευματικό κέντρο” – φεύ όλα τα χωριά απανταχού στην ελληνική επικράτεια διαθέτουν – για να εκθέσει τα «ποιήματά» του.

Βάζει στα έργα του πολύ υψηλές τιμές για να δώσει την εντύπωση ότι πρόκειται για «υψηλή ζωγραφική τέχνη».  ‘Άλλωστε μη ξεχνάς  ότι ο «Θεόφιλος» ο Λέσβιος με τις «καλικαντζούρες» του έγινε γνωστός, επειδή κάποιοι συντοπίτες του θέλησαν να δημιουργήσουν  πηγές εσωτερικού  τουρισμού.

Όλα καλά ή σχεδόν καλά ίσαμε εδώ, το πρόβλημα είναι πως σε πολλές περιπτώσεις η Δημοτική Αρχή «αγοράζει» κάποια από τα «ποιήματα» των συνταξιούχων «διανοούμενων»  και μετά αυξάνει τα δημοτικά τέλη για να καλύψει την «τρύπα» που δημιούργησε.

 

Post Scriptum:  Έτσι διασφαλίζουν κατά κάποιο τρόπο και μια ονοματοδοσία δρόμου ή πλατείας από το Δήμαρχο, μετά την επιστροφή στο Δημιουργό τους.